Ten kot pojawił się koło października. Obszedł zakamarki, przykładnie podnosił co rusz ogon zaznaczając teren, wylizał do czysta miseczki, które ustawiam dla nocnych gości odwiedzających mój ogród. Jego powtarzające się wizyty zmusiły moje koty do większej aktywności. Nagle przestały być ospałe, zaczęły z niepokojem węszyć zapach intruza. Rozpoczęły warty przy bramie, nawet lekko opóźniony umysłowo Mopik wykazał się rewelacyjną aktywnością wyganiając biało- burego.
Koty się włóczą, wszystkie, bez wyjątku, zarówno domowe jak i te wolno żyjące.
Obserwuję swoje, puchate, wypieszczone, siłą zabierane na noc do domu. Rano godzinami krążą po ogrodzie sprawdzając tropy, wietrząc nosem zapach gościa, który buszował na ich terytorium w nocy. One rzecz jasna wolałyby pełnić nocną wartę, ale wątpię czy wtedy spałabym spokojnie. Dlatego stosuję to lekkie zniewolenie, zawsze wieczorem wabię je do do domu podstępem. Rytuał powtarza się codziennie o tej samej porze, dlatego podejrzewam, że traktują moją nadopiekuńczość jak element fajnej zabawy. Z kotem się nie wygra. Gdyby chciały, to tak by się schowały, że nawet znając każdy zakamarek ogrodu i tak bym ich nie znalazła.
Teren na obrzeżach Łodzi. Dzielnica starych domków, opuszczonych ruder ale i przepięknych willi. Bieda miesza się z dobrobytem, zjawisko raczej typowe dla Łodzi. W zielonej enklawie aglomeracji mieści się firma, jak setki innych w mieście. Co ją jednak wyróżnia? Niby drobiazg, pracuje tam moja wolontariuszka i oczywiście bytują koty. Pracownicy karmią, stawiają miski, zapewniają opiekę medyczną i ciepłe, bezpieczne schronienie. Dla mnie, kociary, sytuacja idealna, tym bardziej, że świadomość kocich opiekunów wykracza poza przeciętny schemat komunikacji z bezdomniakami. Społeczność szanuje granice nakreślone przez dzikie mruczki, które miskę i wszelkie działania związane z opieką chętnie przyjmą, a nawet wdzięcznie pomruczą i wygną grzbiet, ale na tym ich socjalizacja się kończy, nie godzą się na większą poufałość.
Styczeń.
Ten jest kompletnie inny od poprzednich. Chyba po raz pierwszy nie otrzymuję zgłoszeń o kociakach porzuconych po Świętach. Nie wiem na ile jest to wzrost świadomości czy wreszcie wyniki od lat prowadzonej edukacji.
W tym roku dla odmiany regularnie dziewczyny odbierają sygnały o tułających się starych kotach, ewidentnie wyrzuconych z domów.
Kilka lat temu, gdy nie było Kociej Mamy, kiedy moje doświadczenie w temacie leczenia kotów było jeszcze bardzo mierne, w chwili, gdy dzwonili karmiciele próbując ode mnie uzyskać diagnozę na co chorują ich pupile, powstało hasło: Wróżką nie jestem, proszę iść z kotem do doktora!
Nienawidzę poniedziałków! Tego dnia wszyscy nagle przypominają sobie o kocich problemach. Nie wiem, czy jest to efektem weekendowego odpoczynku, czy zwyczajnie planując tydzień przygotowują listę zadań i przez przypadek kocie interwencje znajdują się na jej początku.
Robię podobnie wertując kartki kalendarza, sprawdzam kiedy i gdzie mamy zajęcia edukacyjne i wtedy przy okazji dziewczyny działające w transporcie rozwożą wyprawki do DT, umawiam zaległe spotkania, czy robię fundacyjne zakupy.
Nie mnie oceniać wiejską mentalność, nie mnie piętnować ludzi. Sama jestem mocno niezależna, oporna na ograniczenia, na naciski, na wymuszenia, staram się żyć tak, by nie krzywdzić innych. Pamiętając o korzeniach, o drodze, którą przeszłam, zebrałam bagaż doświadczeń różnych, szufladkuję je wszystkie z takim samym wzruszeniem, bo zarówno te dobre jak i złe ulepiły ze mnie istotę, którą teraz jestem. Nie można nabyć wiedzy bez popełnienia błędów, ważne jest jednak co się z tym faktem potem zrobi, jak się to doświadczenie przetworzy, jakie wyciągnie wnioski.
Ruda, dzielnica na skraju Łodzi. Niezwykła, malownicza, klimatyczna. Zielona, położona na pagórkach, bogata w tajemnicze ścieżki spacerowe. Godzinami można wędrować podziwiając stare, przedwojenne wille, perełki architektury tak unikatowe, że objęte ochroną konserwatora. Lubię tam bywać, szczególnego uroku dodają szemrzące niewidoczne strumyki, ukryte w gąszczu liści rosnących dziko bluszczów i krzaków.
Lubię zioła, doceniam ich szerokie spektrum działania, walory lecznice, relaksacyjne, smakowe i cieszące oko kompozycje artystyczne z nich zrobione.
Od kilku lat trwa moda na przydomowe zielniki, na mini ogródki czyli doniczki zdobiące nasze parapety. Zioła są ozdobą każdej rabaty, kwitną przecudnie, jeszcze piękniej pachną. Niepowtarzalny jest aromat unoszący się w takim ogródku. Dodają wykwintności potrawom, chętnie korzystamy stosując je jako doskonałe przyprawy.
Wspomagają organizm w zwalczaniu infekcji, są zalecanym także przez lekarzy uzupełnieniem medycznej terapii.
– Facet źle policzył kociaki – usłyszałam któregoś dnia w słuchawce telefonu. – Dwie trikolorki są podobne.
– Cóż, jedziesz! I mała prośba: przejrzyj dokładnie komórki i opłotki, zobacz, może jeszcze jakieś lata?
Liczę w myślach Wioline futra i mówię:
– Coś mi się zdaje, że ich 20 uzbierałaś?! Chyba już czas, byś się odrobinę opamiętała, bo mnie rachunek za ich leczenie doprowadzi do zawału!
