Tag: kocięta

Tobołkowa łapanka

– Usiądź- poprosiła Maryla.
– Spokojnie, nic nie jest w stanie mnie zadziwić. Opowiadaj, ja sobie będę układać klamoty, zrobiłam tu niezły bałagan mówiąc bardzo delikatnie.
Każda coś przynosi i zostawia, a ja potem mam dwa wyjścia: albo spędzam godziny porządkując siedzibę albo zapraszam blisko mieszkające dziewczyny. Wtedy praca wre i oczywiście przy okazji omawiamy wszystkie bieżące kwestie.
– Byłam na spacerze. Znajoma Doroty mnie zaprosiła.
– O fajnie, że masz czas na takie dziwne rzeczy.

Czytaj dalej →

Ruszyły kocie przedszkola

I się zaczęło!
Maluchy buszują w domowych przedszkolach. Maryla ukrywa kocięta przed białaczkowym Narcyzem, by ich w swej miłości do wszelkich istot nie wycałował, co mogłoby okazać się dość dramatyczne w skutkach. Anna na weekend podążyła z małym karmionym butlą, a Dorota czeka cierpliwie na sygnał aż dam hasło o przerzucie do innego DT.
W tym czasie każda z nas czuje trudność sytuacji. Musimy współpracować, by się nie zblokować. Nie sztuką jest nabrać kociąt, sztuką jest tak prowadzić politykę adopcyjną, by mimo trudnego czasu, mieć w tym zakresie płynność.

Czytaj dalej →

Zwiastuny wiosny

Kiedy pada pytanie: co dla Ciebie jest oznaką Wiosny?
Ogrodnik odpowiada bez namysłu: krokusy i przebiśniegi.
Ornitolog natomiast: przylot bocianów.
Sadownik: kiedy zaczynają budzić się pszczoły.
Dla mnie, kociary, od zawsze jest jedna odpowiedź: kiedy do Fundacji przyjmuję pierwsze kociaki!

Czytaj dalej →

U schyłku lata witając jesień

Jest taki czas w pracy Fundacji, kiedy my, kocie opiekunki, stajemy się lekko nerwowe. Powód jest prosty: zewsząd płynące apele dotyczące przyjęcia kotów.
Lato kończy się nieubłaganie, nadciągają chłodne wieczory. Porządkując działkowe ogródki nagle zadajemy sobie pytanie: jak poradzi sobie kotka z rodziną, która dotąd przebywała na naszym garnuszku, którą tak troskliwie żeśmy karmili? Patrzyliśmy z ogromną przyjemnością na baraszkujące w słońcu kocie dzieci. Kiedy stajemy przed tym dylematem „Co z nimi dalej?” zaczynamy w pośpiechu, kompletnie bez planu, działać. Sytuacja tym bardziej skomplikowana, że nagle takich „obudzonych” jest niestety niezła gromada.

Czytaj dalej →

Szadkowskiej kociej epopei część kolejna, czyli zaczynamy leczyć zaropiałe towarzystwo!

– Facet źle policzył kociaki – usłyszałam któregoś dnia w słuchawce telefonu. – Dwie trikolorki są podobne.
– Cóż, jedziesz! I mała prośba:  przejrzyj dokładnie komórki i opłotki, zobacz, może jeszcze jakieś lata?
Liczę w myślach Wioline futra i mówię:
– Coś mi się zdaje, że ich 20 uzbierałaś?! Chyba już czas, byś się odrobinę opamiętała, bo mnie rachunek za ich leczenie doprowadzi do zawału!

Czytaj dalej →

Fundacja pozytywnych czarownic

Tylko życie potrafi napisać taki scenariusz.
Środek tygodnia. Schyłek dnia. Szczęśliwa po wczorajszej udanej akcji tercetu do zadań specjalnych, zajęta organizowaniem wyprawki dla kociej mamy i jej trzech smarków, popatrzyłam na wyciszony telefon- zawsze tak robię, gdy mam pilną robotę.

Czytaj dalej →

Na ratunek komórkowej rodzinie czyli metamorfoza w działaniu Izy

Tego lata Iza przechodzi samą siebie, dostarcza mi bowiem niebanalnych atrakcji.
Kilka tygodni minęło od dnia, kiedy biegała wokół bloku, w którym mieszka, szukając w krzakach rodzeństwa maleńkiej Afery, którą wyniosła z osiedlowego śmietnika. Jakoś tak się zawsze dzieje, że kocie żale i płacze docierają akurat do uszu moich wolontariuszek. To, że w bloku otworzone były i inne okna nie zmienia faktu, że na ratunek ruszyła tylko moja Iza.

Czytaj dalej →

Koci namiot stanął w centrum miasta

– Iza, Iza, muszę Ci to opowiedzieć! – Dorota, zawsze, kiedy jest wzburzona, musi podzielić się wiadomością, zapomina jednak często o prostym pytaniu czy mogę w tym momencie z nią rozmawiać.
– Dorota teraz pracuję, litości! Pójdę przez te koty z torbami, stracę wreszcie kontrahentów, przypominam nieśmiało, że oprócz Fundacji, ja także mam i pracę i etat!
– Iza, kotka się okociła pod drzewem, opiekunka nie może jej zabrać do domu, jest 5 maluchów, leżały na gołej ziemi.

Czytaj dalej →

Etapy empatii

Małe miasteczko położone gdzieś w centralnej Polsce. Jest kościół, szkoła i rynek, wokół którego toczy się całe życie. Społeczność typowa, ani lepsza ani gorsza. Mieszkańcy wiedzą o sobie prawie wszystko, kto z kim i dlaczego, trudno zachować jakąkolwiek tajemnicę. Drogą oficjalną i pocztą pantoflową szybko się rozmaite wieści rozchodzą.

Czytaj dalej →